| Internationale classificatie (ICD) | I49.- |
| Symptomen | Urinevloed, Onbewustzijn, Visuele stoornissen, Kortademigheid, Angst/nervositeit, Pijn op de borst, Verlaging van uitkeringen, Duizeligheid, Harten strompelen, Hartkloppingen |
| Mogelijke oorzaken | Hartklep defect, Hyperthyreoïdie, Geneesmiddelen, Hoge bloeddruk, Ontsteking van de hartspier, Hartfalen, Hartaanval, Coronaire hartziekte |
| Mogelijke risicofactoren | Coronaire hartziekte, Hartfalen, Wolf Parkinson White Syndroom, Pulmonary embolism, Hyperthyreoïdie, Overgewicht, Alcohol, Hoge leeftijd, Hoge bloeddruk, Mitralisklep defect |
| Mogelijke therapieën | Geneesmiddelen, Pacemakertherapie, Externe elektrocardioversie, Defibrillatie, Katheterablatie |
| disease.indicated_substances | Propranolol , Metoprolol , Bisoprolol , Nebivololol , Amiodarone , Verapamil |
Hartritmestoornissen zijn onregelmatigheden in de normale activiteit van het hart. Er kan ook een onderscheid worden gemaakt tussen te snel (tachycardie) of te traag (bradycardie) kloppen van het hart. De hartactiviteit kan ook onregelmatig zijn. Sommige hartritmestoornissen zijn verder niet van belang, terwijl andere levensbedreigende gevolgen kunnen hebben. Daarom moeten hartritmestoornissen altijd door een arts worden opgehelderd.
Een hartslag ontstaat wanneer de hartspier samentrekt onder invloed van een elektrisch signaal (excitatie). De elektrische signalen die hiervoor nodig zijn, worden gevormd en doorgegeven door speciale hartspiercellen van het geleidingssysteem. De elektrische spanning wordt opgewekt door de verschillende verdeling van geladen deeltjes (elektrolyten) binnen en buiten een hartspiercel. Door een complexe in- en uitstroom van de elektrolyten (actiepotentiaal) kan het signaal via het geleidingssysteem worden doorgegeven.
Het signaal of ritme vindt zijn oorsprong normaal gesproken in de sinusknoop, die zich in de rechterboezem van het menselijk hart bevindt. Daar genereren specifieke pacemakercellen, die hun eigen klok hebben, 60 tot 80 elektrische impulsen per minuut en geven deze door aan het geleidingssysteem. Het ritme wordt doorgegeven vanuit de sinusknoop via de knoop die de boezems en kamers verbindt, de AV-knoop. Van daaruit wordt de impuls doorgegeven aan de His-bundel verder in de twee ventriculaire benen (tawara benen) en tot aan de apex van het hart. Vanuit de apex van het hart vertakken de tawarapoten zich in vele dunne vezels (Purkinjevezels) die eindigen in de hartspier.
Onder invloed van de elektrische signalen trekken de hartspieren samen en pompen bloed in de systemische circulatie. Daarna ontspannen de hartspiercellen zich weer totdat de volgende impuls door de sinusknoop wordt uitgezonden. De basisfrequentie van de sinusknoop is ongeveer 60-80 slagen per minuut. Deze kan echter aanzienlijk toenemen bij inspanning of stress. De volgende delen van het geleidingssysteem hebben ook een eigen ritme, maar dat is langzamer dan dat van de sinusknoop en daarom nemen ze het alleen over als de sinusknoop uitvalt.
Het elektrische ritme van het geleidingssysteem zorgt voor het samentrekken van de spieren en dus voor de hartslag. Elektrische prikkeling en spiercontractie zijn echter strikt genomen twee verschillende processen. In zeldzame gevallen kunnen het elektrische ritme en de spiercontractie ook los van elkaar plaatsvinden (pulsloze elektrische activiteit).
Als de sinusknoop het elektrische ritme niet overeenkomstig kan opwekken, het ritme niet wordt doorgegeven of er andere impulsen in het hart optreden, spreken we van hartritmestoornissen. Er zijn zowel "gevaarlijke" als "minder gevaarlijke" types.
Hartritmestoornissen kunnen worden ingedeeld op basis van hun plaats van oorsprong en op basis van de hartslag. Sommige factoren, zoals lichamelijke inspanning, opwinding, ziekte of medicatie, kunnen ook een verandering in de normale hartslag veroorzaken zonder dat dit als pathologisch wordt beschouwd.
Er is sprake van tachycardie wanneer het hart te snel slaat. De hartslag is meer dan 100 slagen/minuut in rust.
Atriumfibrillatie | Punt van oorsprong: boezem Ongeordende impulsen gaan van de boezem naar de hartkamer en volgen elkaar zeer snel op. |
Supraventriculaire tachycardie | Plaats van oorsprong: sinusknoop, AV-knoop, hartspiercellen van het atrium Er worden extra impulsen gegenereerd in de boezem. Hierdoor gaat het hart sneller kloppen. Deze zogenaamde hartkloppingen kunnen plotseling optreden en enkele minuten tot uren aanhouden. Supraventriculaire tachycardie wordt meestal niet als levensbedreigend beschouwd, maar moet wel door een arts worden gediagnosticeerd en regelmatig worden gecontroleerd. |
Wolf-Parkinson-White (WPW) syndroom | Plaats van oorsprong: atrium Er is een extra impulsgeleiding tussen de hartboezem en de hartkamer die vanaf de geboorte aanwezig is. Deze geleiding leidt bij getroffen personen tot aanvallen van hartkloppingen. |
Ventrikelfibrilleren | Beginpunt: ventrikel Bij dit type hartritmestoornis komt de mechanische pompfunctie van het hart tot stilstand. De ventriculaire snelheid is sterk verhoogd (> 320/minuut). Deze hartbeweging is zeer ongecoördineerd - het bloed kan niet meer voldoende door het lichaam worden gepompt. Wanneer deze toestand optreedt, wordt het ook "functionele hartstilstand" genoemd. |
Ventrikeltachycardie | Beginpunt: ventrikel Deze hartritmestoornis wordt als gevaarlijk beschouwd. Ze treedt op wanneer er extra impulsen worden opgewekt in de hartkamers, waardoor het hart sneller en steeds inefficiënter gaat kloppen. Ventrikeltachycardie kan leiden tot levensbedreigend ventrikelfibrilleren. |
Bradycardie is de toestand waarbij het hart langzamer slaat dan normaal. De hartslag is minder dan 60 slagen per minuut. Specialisten beschouwen bradycardie vaak pas als medisch relevant als de hartslag minder dan 50 slagen per minuut is, omdat goed getrainde mensen (atleten) ook een trage hartslag in rust kunnen hebben zonder dat dit pathologisch is.
Sinusknoopdisfunctie (sick sinus syndroom) | Plaats van oorsprong: sinusknoop De natuurlijke pacemakerfunctie van de sinusknoop is niet langer aanwezig. Als gevolg hiervan vertraagt de hartslag. |
Hartblok | Beginpunt: overgangsgebied tussen boezems en kamers De overdracht van de excitatie-impuls vindt niet of vertraagd plaats. Er wordt onderscheid gemaakt tussen sinus atrium (SA) blok, waarbij de geleiding tussen de sinusknoop en de hartboezem verstoord is, en atrio-valvulair (AV) blok, waarbij de geleiding tussen de hartboezem en de hartkamer niet goed verloopt. Er zijn ook verschillende soorten bundeltakblok. |
Extrasystolen (extra slagen) | Punt van oorsprong: overgangsgebied tussen boezems en kamers Extrasystolen zijn extra hartslagen die het normale basisritme niet volgen. Deze extra hartslagen kunnen zowel voor als na het basisritme voorkomen. Ze kunnen voorkomen als enkelvoudige slagen, maar ook als meervoudige of geclusterde slagen. Soms vallen individuele hartslagen ook uit. |
Hartritmestoornissen treden op wanneer het geleidingssysteem van het hart verstoord of geblokkeerd is. In de meeste gevallen zijn onderliggende hartaandoeningen de oorzaak. De hartritmestoornissen kunnen bijvoorbeeld worden uitgelokt wanneer de hartspiercellen onvoldoende zuurstof krijgen of littekens hebben (bijvoorbeeld door een hartaanval).
De volgende ziekten zijn veel voorkomende oorzaken van hartritmestoornissen:
| Oorzaak van de ritmestoornis | Trigger |
| Myocardiale (aantasting van de hartspieren) | Coronaire hartziekte (CHD), hartaanval |
| Hemodynamisch (met betrekking tot het mechanisme van de verstoring) | Volumebelasting van het hart(hartfalen), hartklepafwijkingen, drukbelasting van het hart(hoge bloeddruk) |
| Extracardiaal (oorzaak buiten het hart) | Psychovegetatieve factoren, Roemheld-syndroom, elektrolytenstoornissen, hyperthyreoïdie, hypoxie, medicijnen (bijv. hartglycosiden, antidepressiva), alcohol, cafeïne, drugs, toxines, hyperreactieve sinus carotis. |
Omdat de verschillende hartritmestoornissen zeer verschillend zijn, kan er ook een breed scala aan symptomen optreden. Vaak worden hartritmestoornissen ook niet opgemerkt.
Mogelijke symptomen zijn:
De diagnose van een hartritmestoornis wordt voornamelijk gesteld met behulp van een elektrocardiogram (ECG). Hierbij worden de stromen en ladingen in het hart geregistreerd via elektroden op de huid. Met behulp van een ECG kan het hartritme worden bepaald en kunnen ook structurele afwijkingen in het hart worden opgespoord (bijvoorbeeld een hartaanval). Vaak is een korte meting van deze hartstromen (enkele seconden) voldoende. Soms is het zinvol om een langere periode van de hartslag te registreren (van 24 tot 72 uur) in het geval van hartritmestoornissen die slechts af en toe voorkomen (lange termijn ECG). Sommige hartritmestoornissen treden alleen op bij stress. In dat geval kan een inspannings-ECG worden gemaakt, waarbij de opname wordt gemaakt tijdens inspanning op een fietsergometer.
In het algemeen kunnen de volgende soorten ECG's worden onderscheiden:
Auswertung eines EKG-Streifens (iStock / peakSTOCK)
In sommige gevallen kan het nodig zijn om verder onderzoek te doen om hartritmestoornissen op te helderen. De volgende onderzoeken dienen bijvoorbeeld om het type en de oorsprong van hartritmestoornissen nauwkeuriger vast te stellen. Daarnaast kan ook de effectiviteit van medicatie worden gecontroleerd.
Zodra de exacte diagnose is gesteld, kunnen hartritmestoornissen worden behandeld met medicijnen of ook door middel van zogenaamde elektrotherapie. Soms zijn hartritmestoornissen echter chronisch en kunnen ze niet volledig worden genezen.
De medicijnen die gebruikt worden om hartritmestoornissen te behandelen, worden ook wel antiaritmica genoemd. Deze kunnen over het algemeen worden onderverdeeld in vier verschillende klassen:
| Klasse | Medicatie | Indicaties |
|---|---|---|
| I. Natriumkanaalblokkers | z. bijv. ajmaline, propafenon, flecaïnide, lidocaïne, kinidine | z. Bv. acute ventriculaire aritmieën, atriumfibrillatie |
| II. bètareceptorblokkers | z. bijv. propranolol, metoprolol, bisoprolol, nebivolol | z. bijv. tachycardie, na myocardinfarct |
| III. kaliumkanaalblokkers | z. bijv. amiodaron, sotalol | z. B. Ventriculaire aritmieën, atriumfibrillatie |
| IV. Calciumantagonisten | z. bijv. nifedipine, diltiazem, verapamil | z. B. Supraventriculaire tachyaritmieën |
| Niet-geclassificeerde antiaritmica | Adenosine, magnesium, dronedaron, vernakalant | - |
Elektrotherapie van hartritmestoornissen kan over het algemeen worden onderverdeeld in drie behandelmethoden:
Als er naast een hartritmestoornis nog een andere hartziekte is (bijv. hartinsufficiëntie, hartklepafwijking, hoge bloeddruk, hartspierontsteking, hartinsufficiëntie), wordt deze meestal eerst behandeld. Vaak is een onderliggende hartziekte de oorzaak van een ritmestoornis.
Daarnaast moeten alle andere risicofactoren voor hartritmestoornissen worden behandeld. Dit zijn bijvoorbeeld hyperthyreoïdie, obesitas of diabetes mellitus(suikerziekte).
De prognose hangt af van het type ritmestoornis en andere onderliggende aandoeningen. Sommige ritmestoornissen, zoals geïsoleerde supraventriculaire extrasystoles, vereisen geen behandeling, terwijl ventrikelfibrilleren een acute levensbedreigende aandoening is die vaak eindigt in de dood.
Een gezonde levensstijl met een evenwichtig dieet, regelmatige lichaamsbeweging, gewichtsbeheersing, matig alcoholgebruik en niet roken kan beschermen tegen het optreden van hartritmestoornissen. Bovendien moeten bestaande ziekten die hartritmestoornissen uitlokken, worden voorkomen of in het beste geval worden behandeld. Bij regelmatige symptomen zoals hartkloppingen of hartkloppingen moet een arts worden geraadpleegd om de oorzaak op te helderen.
Advertentie
Advertentie
