Fexofenadine

Fexofenadine is een antihistaminicum van de tweede generatie dat wordt gebruikt voor de behandeling van verschillende allergische symptomen. Fexofenadine is geïndiceerd voor de symptomatische behandeling van allergische rhinitis en chronische idiopathische urticaria. In tegenstelling tot de eerste generatie antihistaminica kan fexofenadine de bloed-hersenbarrière niet passeren, waardoor er minder centrale bijwerkingen zoals sedatie optreden.

Fexofenadine is een metaboliet van het antihistaminicum terfenadine, dat vanwege zijn gunstige eigenschappen als afzonderlijk geneesmiddel op de markt werd gebracht. Het werd in 1979 gepatenteerd en kwam in 1996 in medisch gebruik. Het staat op de lijst van essentiële geneesmiddelen van de Wereldgezondheidsorganisatie.

Farmacodynamica

De_{H1 histaminereceptor} is verantwoordelijk voor overgevoeligheid en allergische reacties. Blootstelling aan een allergeen leidt tot degranulatie van mestcellen en basofiele granulocyten, die vervolgens histamine en andere ontstekingsmediatoren afgeven. Histamine bindt zich vervolgens aan en activeert_{H1-receptoren}, wat leidt tot verdere afgifte van ontstekingsbevorderende boodschappers zoals interleukines. Deze downstream-effecten van histaminebinding zijn verantwoordelijk voor allerlei allergische symptomen zoals jeuk, neusverkoudheid en tranende ogen.

Fexofenadine heeft een sterke en selectieve affiniteit voor_{H1-receptoren} en wordt beschouwd als een "inverse agonist", aangezien het zich bindt aan de inactieve vorm van de receptor en deze stabiliseert, waardoor de activering en de daaruit voortvloeiende effecten worden voorkomen. Fexofenadine passeert de bloed-hersenbarrière niet en heeft daarom geen significante effecten op het CZS.

Farmacokinetiek

Fexofenadine wordt snel geabsorbeerd na orale toediening en de absolute biologische beschikbaarheid is ongeveer 33%. De tijd tot de maximale plasmaconcentratie na orale toediening is ongeveer 1-3 uur. Fexofenadine is voor 60-70 % gebonden aan plasma-eiwitten, voornamelijk humaan serumalbumine en zuur alfa-1-glycoproteïne. Slechts 5% van de ingenomen dosis wordt in de lever afgebroken. De rest wordt onveranderd uitgescheiden uit het lichaam, waarbij een groot deel (ongeveer 80 %) biliteraal wordt uitgescheiden en de rest in de urine.

Interacties tussen geneesmiddelen

• Gelijktijdig gebruik van erytromycine of ketoconazol met fexofenadine verhoogt de plasmaspiegels van fexofenadine.
• Fexofenadine mag niet worden ingenomen met appel-, sinaasappel- of grapefruitsap, omdat dit de absorptie van het geneesmiddel kan verminderen. Grapefruitsap kan de plasmaconcentratie van fexofenadine aanzienlijk verlagen.
• Antacida die aluminium of magnesium bevatten mogen niet worden ingenomen binnen 15 minuten na inname van fexofenadine, omdat zij de absorptie van het geneesmiddel met bijna 50% verminderen.

Bijwerkingen

Mogelijke bijwerkingen zijn:

• Hoofdpijn
• rug- en spierpijn
• Miosis
• Misselijkheid
• Menstruatiekrampen
• Hoest

In zeldzame gevallen zijn ook angst en slapeloosheid vastgesteld.