Aids en HIV

In 1980 werden gevallen van een nieuwe ziekte vastgesteld in Los Angeles, New York en San Francisco. Wat opviel was dat het alleen homoseksuele mannen leek te treffen. Van de ongeveer 80 beschreven gevallen, overleden er 26 in hetzelfde jaar.

Het werd al snel duidelijk dat de ziekte en de oorzaken ervan moesten worden aangepakt om te voorkomen dat zij zich verder zou verspreiden. Het werd ook als zeer ernstig beschouwd, aangezien het sterftecijfer meer dan 40% bedroeg.

Op een gegeven moment werd de ziekte AIDS genoemd, wat een afkorting is voor "acquired immuno deficiency syndrome". Vertaald in het Duits, betekent het zoiets als het syndroom van verworven immuundeficiëntie. Mettertijd zou kunnen worden bewezen dat AIDS wordt veroorzaakt door het HI-virus.

Vooroordelen die weerlegd moeten worden

In tegenstelling tot de vooroordelen zijn het zeker niet alleen mannelijke homoseksuelen met vaak wisselende partners en drugsverslaafden die door de ziekte worden getroffen. Integendeel, HIV-patiënten kunnen in alle sociale klassen worden aangetroffen. In de Duitstalige wereld verkeren we momenteel echter in de gelukkige positie dat het aantal nieuwe besmettingen relatief laag is. De situatie is heel anders in Afrika of India, bijvoorbeeld.

HIV en AIDS cijfers

De laatste jaren hebben HIV en AIDS in ons land iets van hun betekenis verloren. Het aantal nieuwe besmettingen is gestabiliseerd en het aantal getroffenen is relatief laag, in tegenstelling tot andere landen. Toch moet de ziekte niet worden onderschat. Want zelfs als de therapie nu goed werkt, het is een ziekte die hoe dan ook eindigt in de dood. Bovendien brengt de HIV-besmetting ook een enorme beperking van de levenskwaliteit met zich mee, zelfs als AIDS nog niet is uitgebroken.

Op wereldschaal zijn de cijfers rond AIDS en HIV verwoestend. Eind 2010 publiceerde UNAIDS, het aidsbestrijdingsprogramma van de Verenigde Naties, enkele statistische cijfers die de situatie rond aids meer dan duidelijk illustreren: Er zijn wereldwijd ongeveer 33,3 miljoen mensen besmet met HIV. In 2009 stierven 1,8 miljoen mensen aan aids.

Afrika is een van de hot spots

Een van de regio's in de wereld die in het bijzonder door AIDS wordt getroffen is zuidelijk Afrika. Ten zuiden van de Sahara zijn er ongeveer 22,5 miljoen mensen die met een HIV-infectie moeten leven. Dit betekent dat ongeveer 5% van alle volwassenen besmet is met het virus.

De cijfers onder kinderen zijn ook verwoestend. Vooral zuigelingen en kleine kinderen worden vaak getroffen, omdat het door de slechte leefomstandigheden nauwelijks mogelijk is te voorkomen dat het virus van moeder op kind wordt overgedragen.

Het aantal mensen dat jaarlijks in deze regio aan AIDS sterft, is bijzonder alarmerend. In 2009 bedroeg dit aantal 1,9 miljoen.

AIDS in West- en Midden-Europa

De cijfers voor West- en Centraal-Europa zijn veel positiever dan die voor Zuid-Afrika. Toch is het beangstigend hoeveel mensen door de ziekte worden getroffen. Ongeveer 0,2% van alle volwassenen is besmet met HIV. Uitgedrukt in cijfers zijn dat 820.000 mensen.

Het aantal nieuw geïnfecteerden is relatief stabiel en bedroeg in 2009 31 000 personen die opnieuw met hiv besmet raakten. In hetzelfde jaar stierven 8.500 mensen aan AIDS - ook al kan de medische zorg hier als zeer goed worden omschreven.

De situatie in Duitsland

Alleen al in Duitsland zijn er ongeveer 70.000 mensen besmet met HIV. De meesten van hen zijn mannen. Schokkend is dat 200 kinderen onder de 15 jaar ook besmet zijn met HIV.

In 2009 stierven in totaal ongeveer 550 mensen aan aids. Het aantal nieuwe besmettingen is vrij constant en trof in 2010 ongeveer 3 000 mensen. Van de geïnfecteerden liepen in datzelfde jaar 760 mensen AIDS op, het eindstadium van HIV-infectie dat onvermijdelijk tot de dood leidt. Onder hen waren ook vijf kinderen.

Als je eenmaal AIDS hebt, is het niet meer te genezen. Men kan proberen de symptomen zo goed mogelijk onder controle te krijgen en te verlichten, maar vroeg of laat zullen deze tot de dood leiden. Bovendien vermindert de kwaliteit van het leven drastisch vanaf het begin van AIDS.

De ziekte AIDS wordt voorafgegaan door een infectie met het HI-virus. Deze infectie verloopt in verschillende stadia, waarvan AIDS als het eindstadium kan worden beschouwd.

Het HI virus

De afkorting HIV staat voor het humaan immunodeficiëntievirus. Als het eenmaal het lichaam is binnengedrongen, beschadigt en vernietigt het de zogenaamde CD4-cellen. Dit zijn witte bloedcellen die absoluut noodzakelijk zijn om een afweerreactie op gang te brengen. De CD4-cellen organiseren en coördineren de verdediging tegen ziekteverwekkers die het lichaam zijn binnengedrongen.

Hoe meer CD4-cellen vernietigd zijn, hoe minder het lichaam in staat is zich te verdedigen tegen bacteriën, virussen of schimmels. Hoewel er nog voldoende fagocyten en andere afweercellen zijn, kunnen zij hun taken niet meer vervullen omdat de afweerreactie niet meer gecoördineerd is.

Dit leidt ertoe dat zelfs onschadelijke ziekteverwekkers hardnekkige infecties veroorzaken. Dit worden dan opportunistische infecties genoemd, omdat ze niet voorkomen bij mensen met een gezond afweersysteem. Bovendien wordt het ontstaan van bepaalde carcinomen in de hand gewerkt, waarbij virussen en bacteriën een rol spelen.

De voortplanting van het HI-virus

Het HI-virus is er eigenlijk niet op uit om het immuunsysteem van de besmette persoon aan te tasten. Het is alleen geïnteresseerd in het overleven van zichzelf. Daarvoor heeft het absoluut de CD4 cellen nodig. Zodra het deze heeft geïnfecteerd, dringt het de cel binnen en vermenigvuldigt zich daar. Na de vermenigvuldiging worden de nieuwe virussen uit de cel gesmokkeld en wordt de cel vernietigd.

De nieuwe virussen infecteren vervolgens de naburige cellen en blijven zich daar vermenigvuldigen. Op die manier kunnen elke dag meer dan tien miljard nieuwe virussen in het lichaam worden gevormd en vrijkomen. Om dit te bestrijden, maakt het lichaam elke dag ongeveer twee miljard nieuwe CD4-cellen aan. Aangezien de virussen de cellen echter in aantal overtreffen, neemt het aantal CD4-cellen voortdurend af, ontwikkelt zich een massale immuundeficiëntie en kunnen binnendringende ziekteverwekkers niet langer worden bestreden.

De overdracht van HIV

Je kunt je alleen tegen het HI-virus beschermen als je weet hoe het wordt overgedragen. Daarom is het zinvol na te gaan welke contacten potentieel gevaarlijk zijn en welke zonder aarzeling kunnen worden toegestaan.

Seksueel contact

Het Hiv-virus kan worden overgedragen via vaginale, anale of orale geslachtsgemeenschap. Het virus zit zowel in sperma als in vaginale afscheidingen en kan het organisme van de seksuele partner binnendringen via kleine verwondingen die zich bijna bij elke geslachtsgemeenschap voordoen. Bestaande geslachtsziekten maken het gemakkelijker voor het virus om te worden overgedragen, zodat dan bijzondere voorzichtigheid geboden is.

In de geïndustrialiseerde landen is seksueel contact verreweg de meest voorkomende overdrachtsroute. Zowel homoseksuele als heteroseksuele contacten spelen een rol. Bij heteroseksuele geslachtsgemeenschap worden vooral vrouwen besmet, terwijl het besmettingsrisico voor mannen betrekkelijk gering is.

Geïnfecteerd bloed

Een paar jaar geleden waren er verschillende berichten dat HIV was overgedragen via bloedproducten en orgaandonaties. Dit is zeker steeds het geval geweest omdat de testmethoden voor het HI-virus nog niet volledig ontwikkeld waren. Tegenwoordig kan met eenvoudige tests die standaard worden uitgevoerd, besmetting van bloed en organen worden voorkomen.

De route via het bloed speelt een grote rol, vooral bij drugsverslaafden. Vaak worden spuiten en naalden door meerdere verslaafden tegelijk gebruikt. En zelfs de kleine hoeveelheid bloed in een naald is genoeg om een infectie te veroorzaken.

Bijzondere zorg moet worden besteed aan medisch personeel dat herhaaldelijk in contact komt met bloed. Niet alleen prikaccidenten, maar ook het aanraken van open wonden of bloedspatten zijn mogelijke besmettingswegen. Door strenge voorzorgsmaatregelen is de overdracht in de dagelijkse medische praktijk echter drastisch verminderd.

Verticale infectie van moeder op kind

Het gevaar om HIV door te geven aan het eigen kind is bijzonder groot tijdens de geboorte. Tijdens de bevalling zijn er vaak kleine verwondingen waardoor bloed van de moeder in het organisme van het kind terechtkomt. Na de geboorte speelt de moedermelk een belangrijke rol, waarin het HI-virus kan worden opgespoord.

Het risico voor het kind wordt drastisch verminderd als de moeder tijdens de hele zwangerschap met antiretrovirale geneesmiddelen wordt behandeld. Dit zijn verschillende geneesmiddelen die moeten voorkomen dat het virus zich vermenigvuldigt. Bevallen via een keizersnede vermindert ook het risico op infectie. Na de geboorte moet borstvoeding logischerwijs worden vermeden.

Geen overdracht via dagelijkse contacten

Het is niet mogelijk om HIV over te dragen door normaal alledaags contact. U kunt bijvoorbeeld veilig handen schudden met besmette mensen en nauw lichamelijk contact hebben met anderen. Overdracht is ook niet mogelijk via het speeksel van een besmette persoon vanwege de lage virale belasting.

Insecten zijn evenmin geschikt als transmissieroute, zelfs niet als zij bloed van een besmette persoon binnenkrijgen en vervolgens een andere persoon steken. De hoeveelheden overgebracht bloed zijn gewoon niet voldoende om voldoende virussen in het organisme te brengen.

De symptomen van een HIV-infectie zijn niet direct te wijten aan het virus. Het veroorzaakt helemaal geen symptomen. Het immuunsysteem wordt echter steeds verder aangetast, waardoor het niet langer in staat is zich tegen ziekteverwekkers te verdedigen. Daardoor ontstaan meer infecties die zich ongecontroleerd door het lichaam verspreiden.

CDC-stadiëring

Het Center of Disease Control heeft HIV-infectie onderverdeeld in drie klinische categorieën (categorieën A tot C) en drie CD4-celgetalbereiken. Door de categorieën A, B en C te combineren met de drie CD4-celaantallen, ontstaan negen subklassen.

De precieze indeling volgens het CDC-schema helpt bij het bepalen van het juiste tijdstip voor therapie. Een agressieve therapie hoeft immers niet altijd onmiddellijk te worden gestart om de infectie op afstand te houden. Het is vaak zinvoller om eerst het natuurlijke beloop van de HIV-infectie nauwlettend te volgen en te observeren.

CDC Categorie A

Categorie A omvat zowel acute symptomatische hiv-infectie, die kort na de infectie optreedt, als het asymptomatische stadium van de hiv-infectie.

Acute symptomatische HIV-infectie komt voor bij ongeveer de helft van de nieuw geïnfecteerde personen. Een week tot zes weken na de besmetting ontwikkelen de getroffenen griepachtige verschijnselen, zoals koorts, hoofdpijn, keelpijn, gezwollen lymfeklieren en een onopvallende huiduitslag op de romp van het lichaam.

De asymptomatische HIV-infectie werd vroeger de latentiefase genoemd. Het is een fase zonder symptomen die enkele maanden tot vele jaren kan duren, afhankelijk van de ernst van de infectie en de gezondheidstoestand van de besmette persoon. Zelfs als er niets wordt opgemerkt, blijft het virus zich in die periode vermenigvuldigen en vernietigt het steeds meer CD4-cellen, waarvan de afname via tests kan worden vastgesteld.

CDC Categorie B

In categorie B komen de eerste symptomen die wijzen op een HIV-infectie langzaam op. De infecties die door het verzwakte immuunsysteem worden veroorzaakt, worden opportunistische infecties genoemd.

Deze symptomen omvatten de volgende aandoeningen en symptomen:

• permanente verhoging van de lichaamstemperatuur
• chronische diarree
• terugkerende of therapieresistente schimmelinfecties
• De neiging om carcinomen te ontwikkelen
• witte, afveegbare coatings op de zijkant van de tong
• Uitgebreide of terugkerende besmetting met zoster
• Herpes infecties
• Zenuwstelselaandoeningen (perifere neuropathieën)

CDC categorie C

In dit stadium breekt AIDS uit als het eindstadium van de HIV-infectie. Daartoe moeten de zogenaamde AIDS-afhankelijke symptomen optreden, die erop wijzen dat het immuunsysteem ernstig is aangetast.

Deze omvatten:

• Schimmelinfecties in de slokdarm, luchtpijp, bronchiën en longen.
• HIV-geassocieerde ontsteking van de hersenen
• Chronische herpes infectie
• Kaposi's sarcoom
• Vorming van lymfomen
• Tuberculose
• herhaalde longontsteking
• herhaalde en ernstige salmonella infecties
• Toxoplasmose van de hersenen
• Wasting syndrome: ongewenst ernstig gewichtsverlies met aanhoudende diarree en vermoeidheid
• invasieve baarmoederhals carcinomen
• Gegeneraliseerde cytomegalovirus infecties

Voordat met een therapie kan worden begonnen, moet er een betrouwbare en gedetailleerde diagnose beschikbaar zijn. Pas wanneer het verloop van de infectie is vastgesteld, kan de juiste therapie worden gekozen.

Medische geschiedenis

Zoals bij elke andere ziekte, is de anamnese een hoofdbestanddeel van de diagnose. Als besmetting met HIV wordt vermoed, zullen u met name vragen worden gesteld over de volgende onderwerpen:

• Reisgeschiedenis: Zijn er reizen naar de VS, Azië of Afrika geweest?
• Vorige ziekten: Zijn er huidige infecties? Welke besmettelijke ziektes heb je al gehad? Zijn er andere onderliggende ziektes?
• Seksuele voorgeschiedenis: Welke contacten zijn er geweest met hoeveel en welke partners? Zijn er al seksueel overdraagbare aandoeningen geweest?
• Risicogeschiedenis: Zijn er drugs gebruikt of is er contact geweest met vreemd bloed?

Klinisch onderzoek

Bij het klinisch onderzoek wordt nagegaan of er aanwijzingen zijn voor HIV-infectie. Bovendien moet de lichamelijke toestand, met inbegrip van een neurologisch basisonderzoek, worden onderzocht om de gezondheidstoestand te bepalen. Dit heeft gevolgen voor de therapie en de prognose.

Laboratoriumtesten

HIV-infectie kan in het laboratorium met verschillende methoden worden opgespoord. De eenvoudigste en goedkoopste methode is een zogenaamde ELISA-test (enzyme-linked immunosorbent assay). Als de ELISA-test positief is, wordt nog een HIV-antistoftest gedaan om de diagnose te bevestigen. Indien ook deze test positief is, wordt een derde test, de zogenaamde Western blot test, uitgevoerd. Pas wanneer alle drie de tests positief zijn, wordt de diagnose "seropositief" gesteld. Dit moet voorkomen dat een vals-positief resultaat wordt doorgegeven.

Juridische aspecten van de HIV-test

In tegenstelling tot de andere laboratoriumtests is de HIV-test alleen toegestaan als u daar zelf toestemming voor hebt gegeven. Het resultaat van de test valt uiteraard onder het medisch geheim, dat alleen mag worden verbroken in geval van een gerechtvaardigde noodsituatie. Bovendien kan je, als je eenmaal seropositief bent bevonden, geen therapie worden opgedrongen.

Het resultaat van de HIV-test

Als de HIV-test positief is, betekent dit dat er HIV in het bloed aanwezig is. Dit betekent echter niet dat je AIDS hebt. Het is echter altijd mogelijk de ziekte op een andere persoon over te dragen, aangezien de virussen zich door het hele organisme verspreiden. Een prognose over het verloop van de ziekte is bij een positieve testuitslag niet mogelijk. Daartoe moeten eerst de viral load en het aantal CD4-cellen worden bepaald.

Als de hiv-test negatief is, kan er toch sprake zijn van een hiv-infectie. De virussen hebben ten minste drie tot twaalf weken nodig om zich zodanig te vermenigvuldigen dat zij met de tests kunnen worden opgespoord. Een negatieve uitslag betekent dus alleen dat je minstens drie maanden geleden geen hiv in je bloed hebt gehad.

Als de HIV test positief is

Een positieve testuitslag is waarschijnlijk voor iedereen schokkend, zelfs als u al over de mogelijkheid hebt nagedacht. Het is gemakkelijk gezegd, maar nauwelijks uitvoerbaar, maar u moet proberen u niet te laten opjagen door de diagnose. Neem uw tijd en stel de dokter alle vragen die u maar kunt bedenken. Het is vaak gemakkelijker om dit te doen als u over een paar dagen een nieuwe afspraak maakt om eventuele onbeantwoorde vragen op te helderen en te bespreken hoe het nu verder moet.

Naast de zorg die door de arts wordt verleend, zijn er ook een aantal adviescentra en andere instellingen die verdere hulp kunnen bieden als de diagnose HIV-positief is gesteld. Er is ook hulp beschikbaar op internet in de vorm van informatiesites en uitwisselingsplatforms.

Ook uw eigen sociale netwerk moet, indien mogelijk, op een ondersteunende manier worden gebruikt. Praten met je partner kan moeilijk zijn, maar het is zeker aan te raden. Vooral omdat de partner ook moet worden getest om infectie uit te sluiten of om een vroege therapie mogelijk te maken.

De laatste jaren is er snelle vooruitgang geboekt in het onderzoek naar HIV-infectie, wat heeft geleid tot veel nieuwe geneesmiddelen die momenteel op de markt worden gebracht. Deze zijn niet alleen doeltreffender, maar hebben ook minder bijwerkingen. Er is echter nog steeds geen geneesmiddel dat AIDS kan genezen. Antiretrovirale therapie kan het leven echter enorm verlengen en vooral de kwaliteit van leven verbeteren.

Welk geneesmiddel voor de therapie moet worden gebruikt, moet voor elk geval afzonderlijk worden bepaald. Niet alleen het werkingsmechanisme speelt een rol, maar vooral hoe het geneesmiddel moet worden ingenomen en welke bijwerkingen kunnen optreden.

Tussen effectieve werking en sterke bijwerkingen

Alle geneesmiddelen die voor antiretrovirale therapie worden gebruikt, zijn zeer krachtige geneesmiddelen, maar zij hebben niet alleen een sterke werking, maar veroorzaken ook sterke bijwerkingen. Bij de keuze van het juiste geneesmiddel moet men dus steeds het juiste evenwicht tussen werking en bijwerking trachten te vinden.

Ook het verloop van de ziekte speelt een grote rol. Als de infectie snel voortschrijdt of als er al symptomen zijn, is een agressievere behandeling aangewezen omdat de bijwerkingen nog draaglijk zijn in vergelijking met de symptomen van de infectie.

Welke geneesmiddelencocktail ook samen met een deskundige wordt gekozen, binnen enkele weken moeten de eerste positieve effecten al zichtbaar zijn in de laboratoriumtests. De viral load zou aanzienlijk moeten dalen en idealiter zouden de CD4-cellen zich ook snel moeten herstellen.

Geneesmiddelengroepen voor de behandeling van HIV-infectie

Momenteel zijn er in totaal drie groepen geneesmiddelen beschikbaar voor de behandeling van HIV-infectie. Het doel van de therapie is de virale belasting zodanig te verminderen dat het virus niet meer kan worden opgespoord. Dit vertraagt niet alleen de voortgang van de infectie, maar maakt het ook moeilijker voor de infectie om te worden doorgegeven.

Een overzicht van de gebruikte groepen werkzame stoffen:

• Fusieremmers: Het virus kan de cel niet meer binnendringen en zich dus niet meer voortplanten.
• Reverse transcriptaseremmers: virussen die zich in de cel bevinden, kunnen zich niet meer vermenigvuldigen.
• Protease inhibitors: Virussen die pas in de cel zijn gevormd, kunnen niet meer worden vrijgelaten en naburige cellen infecteren.

Bij alle drie groepen werkzame stoffen moet er rekening mee worden gehouden dat nooit alle cellen kunnen worden beschermd. Het kan dus nooit helemaal worden voorkomen dat het virus zich blijft vermenigvuldigen.

Indicatie voor antiretrovirale therapie

De uitdaging is om het juiste moment te vinden om met therapie te beginnen. Er gaan stemmen op om zo vroeg mogelijk te beginnen, maar er zijn ook deskundigen die vinden dat de therapie zo laat mogelijk moet worden opgestart. Een belangrijke indicatie voor het juiste moment om met de therapie te beginnen, wordt gegeven door het CD4-celaantal en de viral load.

Naast de antiretrovirale therapie moeten natuurlijk ook alle symptomen die door de HIV-infectie worden veroorzaakt, doeltreffend worden behandeld. Bovendien moeten maatregelen worden genomen om verdere infecties te voorkomen.

Ondersteunende maatregelen voor HIV-infectie

Hoewel de behandeling met geneesmiddelen de basis van de AIDS-therapie vormt, moeten de mensen zelf actie ondernemen om de voortgang van de infectie te voorkomen.

Dit begint met het vinden van een sympathieke AIDS-specialist. Alleen dan kan worden gegarandeerd dat een langdurige goede samenwerking mogelijk zal zijn. Ook de instructies die u van de specialist krijgt, moeten nauwkeurig worden opgevolgd. Antiretrovirale therapie is in het dagelijks leven zeer belastend, omdat veel geneesmiddelen met sterke bijwerkingen op precies bepaalde tijdstippen moeten worden ingenomen. Noch het tijdstip van inname, noch de dosering mogen onafhankelijk van elkaar worden gewijzigd.

Om verdere infecties te voorkomen, moet men zich niet alleen laten vaccineren tegen mogelijke ziekteverwekkers, maar ook het contact met ziekteverwekkers tot een minimum beperken. Dit houdt in dat rauw voedsel (vis, vlees, eieren) en ongepasteuriseerde zuivelproducten moeten worden vermeden, maar ook dat zeer voorzichtig moet worden omgegaan met huisdieren. Regelmatig de handen wassen kan de kans op infectie ook drastisch verminderen.

Een gezonde levensstijl kan het immuunsysteem versterken en zo ook infecties voorkomen. Dit omvat een voldoende en evenwichtige voeding, voldoende lichaamsbeweging en onthouding van drugs en nicotine. Voorts zijn voldoende slaap en ontspanningsfasen noodzakelijk waarin het lichaam zich kan herstellen. Sport kan niet alleen het immuunsysteem versterken, maar ook depressies verminderen, die vaak voorkomen in de context van HIV-infectie.

Natuurlijk is bijzondere voorzichtigheid geboden bij intiem contact met uw levenspartner. Een condoom moet altijd worden gebruikt om besmetting te voorkomen. Als het condoom is gebroken, moet onmiddellijk met profylactische chemotherapie worden begonnen. Dit werkt het beste als je er binnen twee uur na de mogelijke infectie mee begint. Het is daarom het beste om dit van tevoren met uw arts te bespreken.

De grote vooruitgang in de antiretrovirale therapie leidt tot een hoge levenskwaliteit en een zeer lange symptoomvrije latentiefase. Dit is natuurlijk alleen waar als de therapie regelmatig en zorgvuldig wordt uitgevoerd, ondanks de sterke bijwerkingen van de geneesmiddelen.

Aangezien de therapie echter zeer duur is en veel tijd in beslag neemt, kunnen alleen mensen in geïndustrialiseerde gebieden van deze zeer doeltreffende behandeling profiteren. Armere gebieden in de wereld moeten nog steeds leven met het feit dat HIV een infectie is die onvermijdelijk leidt tot een pijnlijke en langdurige dood.

Onderzoekers werken naarstig aan de ontwikkeling van een vaccin dat infectie met het HI-virus voorkomt. Maar tot dusver zijn er nog geen doeltreffende preparaten ontwikkeld. Het is nog niet te voorspellen wanneer een vaccin tegen HIV op de markt zal worden gebracht.

Door verschillende besmettingscampagnes is het aantal nieuwe besmettingen sinds de ontdekking van de ziekte drastisch gedaald. De laatste tijd blijkt echter steeds duidelijker dat de jongere generatie zich niet zo bewust is van het gevaar van AIDS en zich niet afdoende beschermt tegen besmetting.

Zelfbeschermingsmaatregelen

De beste manier om jezelf te beschermen is veiliger te vrijen. Dit betekent dat je altijd condooms moet gebruiken voor zowel vaginale als anale geslachtsgemeenschap. Tijdens orale seks moet u ervoor zorgen dat er geen sperma of bloed (bv. menstruatiebloed) in uw mond of ogen terechtkomt.

Samenleven met een besmette persoon en nauw lichamelijk contact kunnen niet tot besmetting leiden. Het is dus veilig om handdoeken te delen, te knuffelen en te kussen.